بررسی تأثیر تثبیت کننده های شیمیایی نوین در فرسایش داخلی در سدهای خاکی

فرسایش داخلی دومین عامل اصلی تخریب سدهای خاکی پس از سرریزشدن آب از تاج سد است. از این رو مهم است که مقاومت فرسایشی خاک ها با استفاده از روش های مؤثر و با هزینه های مناسب بهبود داده شود. یکی از کارهای مؤثر جهت جلوگیری از فرسایش داخلی در سدهای خاکی، استفاده از تثبیت کننده ها برای اصلاح پتانسیل فرسایش خاک هاست. در این پژوهش، از ماده ی شیمیایی بر پایه ی لیگنین، لیگنوسولفونات جهت اصلاح فرسایش پذیری ماسه ی رس دار کائولینیتی استفاده شده است. بدین منظور ماسه ی رس دار کائولینیتی به صورت مجزا و سپس اختلاط با درصدهای مختلف لیگنوسولفونات مورد آزمایش فرسایش در هدهای مختلف قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که فرسایش پذیری ماسه ی رس دار کائولینیتی بسیار سریع است، که با افزایش مقدار ناچیز لیگنوسولفونات به آن، فرسایش پذیری مصالح به طور چشمگیری کاهش می یابد؛ به طوری که با اضافه کردن ۳٪ لیگنوسولفونات به ماسه ی رس دار کائولینیتی، ضریب فرسایش خاک از ۰٫۰۱۰۲۰ به ۰٫۰۰۰۰۱۷ و فرسایش پذیری کیفی از گروه به شدت سریع به گروه نسبتاً آهسته کاهش می یابد.